ما چون ز دری پای کشیدیم،کشیدیم،
امید ز هر کس که بریدیم،بریدیم،
دل نیست کبوتر، که چو برخاست نشیند،
از گوشه ی بامی که پریدیم،پریدیم،
رم دادن صید خود، از آغاز غلط بود،
حالا که رماندی و رمیدیم،رمیدیم،
کوی تو که باغ ارم و روضه ی خلد است،
انگار که دیدیم و ندیدیم،ندیدیم،
صد باغ بهار است و صلای گل و گلشن،
گر میوه ی یک باغ نچیدیم،نچیدیم،
سر تا به قدم تیغ دعاییم و تو غافل،
هان واقف دم باش رسیدیم،رسیدیم،
وحشی،سبب دوری و این قسم سخنها،
آن نیست که ما هم نشنیدیم،شنیدیم!
(وحشی بافقی)